من زنده‌ام اگر چه، ولی زنـده نیستم            من بنـدگی نـکـرده‌ام و بـنـده نـیـستم

در سایه‌سار رحـمت تو قـد کـشیده‌ام            جز با نـگـاه لطـف تو پـایـنـده نیستم

خـیـلی گـنـاه کـرده‌ام امـا هـنـوز هم            از صبر بی‌حـساب تو شرمنده نیستم

رویـم سـیـاه و نـامۀ اعمال من سـیاه            شـرمـنـده از سـیـاهی پـرونده نیـستم

یادی ز خوف قـبر و قـیامت نمی‌کنم            خـیلی به فـکـر تـوشـۀ آیـنـده نـیـستم

دنیا و زرق و برق، دلم را ربوده است            از عـشق خـالی‌ام، ز تو آکـنده نیستم

از راه و رسم شیعه فقط حرف می‌زنم            اصلا به نـام شیـعـه بـرازنـده نیـستم

دل بـسـته‌ام به فـاطمه و بچه‌های او            اما بـرای فـاطـمـه زیـبـنـده نـیـسـتـم